Seçim günü ABD’nin Michigan eyaletinde halkın onayına sunulan altı öneriden bir tanesi de toplu sözleşme ile ilgiliydi. Kamu ve özel sektör çalışanlarının toplu pazarlık hakkına kavuşması ve sendikalara üye olmayı kısıtlayan yasaların değiştirilmesi gibi unsurları içeren öneri halktan onay almadı çünkü bu değişikliğe karşı çıkanların çabaları sayısı milyonları aşan çalışanların dayanışmasından daha etkili oldu. “Çocuğunuzun okulunda bir katilin öğretmenlik yapmasını mı istiyorsunuz?” gibi manipülatif sorular soran reklam filmleri mide bulandırıcıydı.
Obama, Michigan’daki otomotiv sektöründe batma noktasına gelen firmaları kurtardı. Borsada değeri düşen hisselerini satın alıp piyasadaki konumlarını güçlendirdikten sonra daha yüksek değerle hisselerini sattı ve sektörü devlete uzun vadede külfet getirmeyecek şekilde kurtardı. Muhafazakar Detroit News Gazetesi bu konuda Obama’yı yerden yere vurdu. Onlara göre sektörün kurtulması için illa ki batması gerekiyordu. Ancak iş çevreleri Obama’ya müteşekkirdi ve O’nu destekledi. Milyonlarca insanın işsiz kalmasına sebep olacak bir batışın yaratacağı sosyal sorunlara parmak basanların da desteği ile Obama Michigan’ı çok rahat kazandı.
Çalışanlar tavır geliştirdikleri önerilerden sadece bir tanesinde istedikleri sonucu elde edebildi. O da ABD vatandaşlarının en çok hassas olduğu konulardan birisi idi. Yönetenlere yetki artırımını öngören değişiklik reddedildi!
ABD’de sosyal haklar bakımından bireysel özgürlükleri savunanlarla ekonomide federal hükümetin tamamen devre dışı kalmasını savunanlar var. Bu iki kutup çatışarak demokrasinin çarklarının dönmesini, bireysel hakların ilerletilmesine ve aynı zamanda piyasa ekonomisinin hep daha iyi bir biçimde uygulanabilmesine dönük tartışmaların yaşanmasını sağlıyor. Sivil alandaki bu diyalektik, federal hükümeti yönetecek siyasi ve siyasi olmayan bireylerin seçimi ile taçlandırılıyor. Etken olan her halükarda halk oluyor. Sistem aşağıdan yukarıya işliyor. İnsanlar hükümetin kendilerine ne vereceğini değil kendilerinin ülkeye ne katabileceklerini düşünüyor. İdeal ekonomik koşulları gerektiren bu duruma bizim ulaşmamız küreselleşmenin ilerleyen safhalarında mümkün olabilecektir belki de. Bugün ise bizim insanlarımızın ABD’deki gibi fırsatlara sahip olmadığı bir gerçek ancak bu gerçekliğe dayandırarak şeytanın gör dediği meseleyi yani kamumuzun gelir-gider dengesizliğini ve bunun yol açtığı sorunları görmezden gelmek de sorunlarımızı derinleştiren bir başka gerçekliğimiz değil midir?
ABD’de biraz iyi kazanıp diğer kesimleri hiç umursamadan sırf daha az vergi ödemek için Cumhuriyetçi adayları destekleyenlerle bizde gelirlerimizden arslan payını alanların geliştirdiği tavırlar arasında hiçbir fark yoktur. ABD’deki bir Demokrat’a ülkemizdeki siyasetçilerin narenciyeden tutun da akla gelebilecek her türlü sektörde üretim, dağıtım ve tahsilatı yönetebilecek denli müthiş yetenekli insanlar olduklarını açıklayabilecek birisi var mıdır?
Her toplum kendi modelini yaratır. Ancak bunu muasır çizgiden şaşmaksızın yapar. Kanaat önderlerimizin açıklıkla bizim de yerel değil küresel düşünme becerimizi en üst seviyelere çıkararak bugünün dünyasında varlığımızı sürdürebileceğimizi toplumumuza anlatması gerekir. Değişim, muasır medeniyetler seviyesine çıkabilmenin adıdır. Buna sağdan da soldan da yaklaşabilirsiniz ancak bugün ya şiddetli bir biçimde üzerimize doğru gelmekte olan dalganın üzerine çıkıp sörf tahtasını yüzdüreceğiz ve bunu solun kimliğe vurgu yapan tarihsel perspektifi ışığında yapacağız ya da bu dalganın altında kalıp boğulacağız.
Michigan’da ikinci önerinin kabul görmesini yürekten dileyen ve seçimin ertesi günü ilk iş bu öneriyle ilgili sonucu araştıran bir Kıbrıslı Türk olarak kendi ülkemde çözümsüzlük koşullarına rağmen çözümün sürükleyicisi olmak adına küresel gidişatı bir ucundan yakalamak ve Lefkoşa kriterleri ile yola koyulmak gerektiğini vurguluyorum. Yoksa kendi pisliğimizde boğuluyorken bile ısrarla eski olandan medet ummaya devam mı edeceğiz?
12 Kasım 2012, Yenidüzen
Birikim Özgür 