Bir Afrika ülkesi olan Namibya’daki sosyalist partinin ileri gelenlerinden birine sosyalizmden ne anladığını soruyorum. Sosyalizmi kapitalizme geçiş süreci olarak tanımlıyor. Çünkü orada feodalite geçerliliğini koruyor. Ülkesinde yolsuzluklar olduğunu, gelir dağılımının adil olmadığını, halkın eşit imkânlarla donatılmasının şart olduğunu anlatıyor. Devletçi ekonomiden yana değil ancak bu geçiş sürecinde devletin önemli rol üstlenmesi gerektiğini söylüyor.
Malta’daki sosyalist partinin 2014 seçimleri için AB Parlementosu’na aday gösterdiği ve önümüzdeki Mart’ta gerçekleşecek seçimler için partisinin programını hazırlayan dostuma özel sektöre karşı olup olmadığını ve enerji sektöründeki derogasyon meselesini soruyorum. Gülerek, “Bu zamanda özel sektöre karşı çıkan kaldı mı?” diyor ve ekliyor: “Biz tekele karşıyız. AB piyasamızı düzenlememiz için süre tanıdı. Derogasyon yok artık. Şu anda elektrikte iki firma rekabet ediyor. Enerji sektöründeki hataları nedeniyle bu yıl halk iktidarı devirecek ve biz iktidara geleceğiz. Biz enerjide İtalya’nın Sicilya adasından borularla doğal gaz getirme projesini hayata geçirmeyi taahhüt ediyoruz. Hedefimiz bu dev yatırımla maliyetleri düşürmek”.
Feodaliteden sanayi toplumuna geçişin ve bilgi toplumuna dönüşümün yani kapitalizmin evrimleşme sürecinin özgürlük ve eşitlik mücadelesi bakımından kazanımlar içerdiğini ve insanlığın Marks’ın işaret ettiği temelde bir gidişatı hali hazırda yaşamakta olduğunu tespit ediyor her iki arkadaş da.
Her toplum bu süreci kendi bağlamında yaşıyor. Gelişmiş ülkelerde kalkınmacı siyasetin demode olmasına şaşmamak gerekir. Bu ülkelerde insani kalkınmanın siyaseti belirleyen temel etkene dönüştüğü ve milli geliri artırmanın yanı sıra her bir bireyin uzun ve sağlıklı yaşayabileceği, eğitim ve sağlık hizmetlerine eşit erişimin bulunduğu bir ülke vaat eden partilerin başarıya ulaşabildiği görülüyor. Gelişmekte olan ülkelerde ise hâlâ istikrarlı bir ekonomiye duyulan ihtiyaç nedeniyle umut fakirin ekmeği oluyor ve geniş halk kitleleri doğrudan kalkınmacı partilerin peşinden sürüklenebiliyor. Az gelişmiş ülkelerde kalkınmanın siyaseti belirleyemediği, kimlik politikalarının ve birtakım ezberlerin siyaseti domine ettiği görülüyor.
Biz her üç tanımlamadan da nasibini alan müthiş bir laboratuvar özelliği taşıyoruz. Bu karmaşa içerisinde akılcı bir sol siyasetin tek çıkış yolu olabileceğini iddia etmek mümkün.
Hedef muasır medeniyetler seviyesi olmalı. Çözüm ve küreselleşmeye tam anlamıyla adaptasyon kaçınılmaz. Bu projenin sahibi zaten sol. Bizde de yolsuzluklar, adil olmayan gelir dağılımı, mafya ilişkileri her tarafı sarmış vaziyette. Bu rezilliklerin nereye kadar uzandığını anlamak için değişimi kimin nasıl ele aldığına bakmanız yeterli.
Burada bir de vesayet sorunu var. Halk edilgenlikten rahatsız ancak çözümün Türkiye ile istişareden geçtiğini görebiliyor. Beklenti ortaya bir kapasite konulması ve buradaki gerçeklerin daha iyi anlatılması suretiyle mağdur olmayacağımız bir değişim sürecinin kotarılması.
Hayatımızda iyileşme yapabilecek, özgürlükçü, kalkınmacı, kendi kendini yönetme idealini temsil yeteneğine sahip, halkımızın ekonomik, demokratik ve sosyal gelişmeyi önemsediğini görebilen, yandık bittik mahvolduk söylemlerinden kendini arındırabilmiş, halk adına ortaya bir kapasite koyabilen ve her bir üyesiyle çağdaş bir vizyon etrafında kenetlenmiş çağdaş bir parti talep ediyor halkımız.
Öyle anlaşılıyor ki 2013 çetin geçecektir. Özker Hoca, “duvara bile yumruk atsanız tepki verir ve eliniz acır” derdi. Dünyada yaygın görülen “sola en büyük zararı yine sol verir” hastalığından kaçınıp dayanışmayı yükseltmemiz gerekir. Bu süreçte her görüşün bir değer olduğu, mücadelenin hegemonya kurmak için değil herkesin özgürce kendini ifade edebilmesi ve tüm haklardan eşit şekilde faydalanabilmesi için yürütüldüğü unutulmamalı. Yeni yıl kalkınmacı solun yeni zaferlerine vesile olsun…
31 Aralık 2012, Yenidüzen
Birikim Özgür 